Ferdydurke

Tak... Nie jest to wybitna rzecz, nie najlepsze co Gombrowicz napisał. Szkolne perypetie jakoś trochę nudzą, ale perypetie z pensjonarką, a zwłaszcza finał w dworku wujostwa wszystko wynagradza.

Wybornym chichotem losu książka została wciągnięta na listę lektur szkolnych. Dzięki czemu prawdziwi uczniowie zmuszeni są zapoznawać się z wstępem do "Filidora dzieckiem podszytego", niczym literaccy uczniowie z *Collandus sim* na lekcji łaciny. Forma w czystej postaci, forma, proszę państwa. Ale można docenić to dopiero z perspektywy czasu.

Tak... Nie jest to wybitna rzecz, nie najlepsze co Gombrowicz napisał. Szkolne perypetie jakoś trochę nudzą, ale perypetie z pensjonarką, a zwłaszcza finał w dworku wujostwa wszystko wynagradza.

Wybornym chichotem losu książka została wciągnięta na listę lektur szkolnych. Dzięki czemu prawdziwi uczniowie zmuszeni są zapoznawać się z wstępem do "Filidora dzieckiem...

Ponadczasowy przekaz, w niezwykle intrygującej postaci

Ponadczasowy przekaz, w niezwykle intrygującej postaci

Podeszłam do tej książki średnio nastawiona, ponieważ osoba z mojego otoczenia, która czytała tą książkę w szkole jako lekturę mówiła, że jest to książka bardzo męcząca. Osobiście przesłuchałam ją w formie audiobooka i bardzo mi się podobała, a normalnie nie czytam "klasyków".

Bardzo utożsamiam się z głównym bohaterem, przez niektórych jest traktowany jako samodzielny dorosły, a przez niektórych jako wieczne dziecko niezdolne do samodzielnych myśli. Zauważyłam, że często również mam ten problem w życiu, jako młody dorosły (wczesne lata 20).

Książka nie rozwiązuje tego problemu, ale jest niesamowicie śmieszna. Wyolbrzymianie
zachowań do absurdu powodowało, że śmiałam się na głos. Sposób radzenia sobie z problemami przez głównego bohatera jest tak nierealny, ale jednocześnie jego myśli były tak często bliskie moim, że słuchałam z wielkim zainteresowaniem.

Podsumowując, książka w formie audiobooka bardzo mi się podobała. Polecam przeczytać młodym dorosłym, nawet jeśli "klasyki to nie ich styl". Według mnie nie jest to dobra decyzja, żeby wybrać tę książkę na lekturę szkolną. Uważam, że będzie ona ciekawsza, gdy się ją przeczyta z własnej woli, w wieku 20-kilku lat, gdy się ma ten sam problem bycia "dorosłym dzieckiem", co główny bohater.

Podeszłam do tej książki średnio nastawiona, ponieważ osoba z mojego otoczenia, która czytała tą książkę w szkole jako lekturę mówiła, że jest to książka bardzo męcząca. Osobiście przesłuchałam ją w formie audiobooka i bardzo mi się podobała, a normalnie nie czytam "klasyków".

Bardzo utożsamiam się z głównym bohaterem, przez niektórych jest traktowany jako samodzielny...

Paradoksalnie, książka stanowiąca o tym, że człowiek jest niewolnikiem formy, jest sama w sobie doskonałym przykładem przerostu formy nad treścią. Ferdydurke ma swoje dobre momenty i na pewno należy pochwalić ją za krytykę polskiego szkolnictwa i bezrefleksyjnego uwielbienia dla narodowych wieszczów, ale pióro autora jest na tyle nieprzystępne, że lwia część czytelników zdąży porzucić to "dzieło" zanim zdąży je zrozumieć.

Paradoksalnie, książka stanowiąca o tym, że człowiek jest niewolnikiem formy, jest sama w sobie doskonałym przykładem przerostu formy nad treścią. Ferdydurke ma swoje dobre momenty i na pewno należy pochwalić ją za krytykę polskiego szkolnictwa i bezrefleksyjnego uwielbienia dla narodowych wieszczów, ale pióro autora jest na tyle nieprzystępne, że lwia część czytelników...

Łydki łydki łydki łydki

Łydki łydki łydki łydki

Moja ulubiona lektura szkolna w pełni wyrażająca moje zdanie nad nieuzasadnionym zachwytem dot. wieszczów.

Moja ulubiona lektura szkolna w pełni wyrażająca moje zdanie nad nieuzasadnionym zachwytem dot. wieszczów.

Szczerze nie mam pojęcia co się tam wydarzyło:)

Szczerze nie mam pojęcia co się tam wydarzyło:)

Wyprzedził swoją epokę, piękny umysł. Forma do mnie nie trafia w zupełności ale zamysł jest genialny.

Wyprzedził swoją epokę, piękny umysł. Forma do mnie nie trafia w zupełności ale zamysł jest genialny.

Porąbany szajs. A jednak zachwyca ;)

Porąbany szajs. A jednak zachwyca ;)

Pisarstwo Gombrowicza, najlepiej podsumował Józef Mackiewicz:
,,Tymczasem tajemnica powodzenia Gombrowicza jest, moim zdaniem, dosyć prosta. Gombrowicz nie umiał pisać i nie miał nic do napisania. Zastosował więc chwyt, jakiego używają malarze, którzy nie umieją malować i nie mają nic do namalowania: ukrycie treści, a raczej jej braku, pod niezrozumiałą dla otoczenia formą. Czym mniej treści, tym bardziej niezrozumiała forma. Trzeba się tylko nie obawiać absurdu. Czym większa rozpiętość pomiędzy rozumieniem i utworem, tym większym durniem okazuje się czytelnik, tym większym geniuszem autor utworu. Bo „łatwiznę” potrafi zrozumieć każdy. „Rzeczy trudne” natomiast – wyłącznie elita umysłowa. Jest to formuła prosta i tym razem zrozumiała. A któż chce być durniem!''

Zgadzam się, z tym poglądem w stu procentach.

Pisarstwo Gombrowicza, najlepiej podsumował Józef Mackiewicz:
,,Tymczasem tajemnica powodzenia Gombrowicza jest, moim zdaniem, dosyć prosta. Gombrowicz nie umiał pisać i nie miał nic do napisania. Zastosował więc chwyt, jakiego używają malarze, którzy nie umieją malować i nie mają nic do namalowania: ukrycie treści, a raczej jej braku, pod niezrozumiałą dla otoczenia formą....